Podobno moja wrażliwość była jak odsłonięty nerw. Chłonęłam problemy innych, jak gąbka. Nadwrażliwość napięta jak struna i emocjonalność labradora.Moje słowa, że gdzieś na dnie, są olbrzymie pokłady cynizmu, sarkazmu i ironii kwitowano pobłażaniem. Podobno wykonałam emocjonalne salto. Wrażliwość schowana na dnie, przykryta dużym stężeniem cynizmu. Podobno mniej melancholijna, częściej śmiejąca się niż kiedyś. Mam silnie rozwinięte mechanizmy obronne i zbyt dobrze wiem, że niezwykle często, jedyne co pozostaje na koniec dnia, to roześmiać się szczerze, prosto z przepony. Bo śmiech, to idealna tarcza ochronna przed światem, a przede wszystkim przed sobą samym. W czasach, gdy nadwrażliwość rozsadzała mnie od środka, marzyłam o tym, by szczerze móc powiedzieć: nieważne i wzruszać…