p r z e m i j a n i e | miejsca – ludzie – słowa 

W centrum mojego miasta wyburzono 3 piętra kamienicy. To co zostało, to wysoki parter przykryty teraz szarą płachtą i pozbawione kontekstu ściany pozostałych kamienic ze zdartym naskórkiem z fasad.  Z oddali widać tylko ślady po miejscach styku ścian. Są jak blizny przypominające, że w tym miejscu  biegła ściana dzieląc przestrzeń na obszary innych funkcji i znaczeń.

Czekam na śnieg. Taki pierwszy, delikatny. Na pierwszą warstwę błyszczącego szronu na źdźbłach trawy i siatkach ogrodzeń. Na jego świeży zapach w powietrzu, to jak skrzypi pod nogami, jak topi się na moich policzkach i w moich włosach. Śnieg to jedna z tych historii, którym wierzę. Jedna z tych, do których mam zaufanie.

Szkolny plecak niedbale porzucony w przedpokoju. Kromka chleba dzielona na pół, trzymająca w objęciach ser i rukolę. Apaszka na szyi zawiązana znów nie tak, jak na szyjach mijanych kobiet. Trampki wrzucone do pudła. Stada ptaków nad głową. Kilka nowych płyt na stole i daty koncertów w kalendarzu. Trochę więcej pracy. Imbir w herbacie. Kwieciste sukienki zdjęte z wieszaków. Zapach palonych ognisk i żółte liście, zgarnięte przez podmuch ciężarówki z pobocza, pomiędzy nami, wirujące przed maską mojego samochodu. Kilka lepszych zdjęć i kasztanów poupychanych w kieszeniach i w torebce. Tęsknota w sercu. Skarpety po domu.

Te kilka faktów, dzięki którym wiem, że był wrzesień.