Bez kategorii

cicho

23 września 2013 / 10 komentarzy

Już nie liczę lat i zawsze dziwię się, że to już tyle.
Patrzę na kartkę w kalendarzu i przymykam powieki. Przewijam kilka zwykłych, wspólnych chwil, które zaczepiły się we mnie.
Jedenastą już białą lilję kładę na zimnej płycie, jak zawsze we wrześniu. Przychodzę pomilczeć. I ani razu przez te wszystkie lata mi się to nie udało. W rękach łamią mi się zapałki i spazmatyczny szloch ogarnia moje myśli.
Są rzeczy, których nie pojmę. Są rzeczy, których pojąć nie chcę.
Są takie rany, których ukoić nie potrafię.

I tylko cicho szumią nad głową korony drzew.

Zobacz również

zwyczajne cuda

6 lutego 2017

into the great wide open

14 marca 2017

Hiking in the woods

13 grudnia 2016

10 komentarzy

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *