more than words

Znacie te słowne wykryślanki, gdzie w gąszczu niby przypadkowych liter chowają się wyrazy? Takie, które mają determinować nadchodzący dzień, miesiąc czy rok?

Przesunęłam wzrokiem po jednej, która twierdziła, że 3 pierwsze słowa, które wyłowi moje oko, są tym, czego potrzebuję, by mój 2020 rok był jeszcze lepszy. A były to: forgiveness, calm, avarness.

Po styczniu dobrym, zaskakującym i tak szybkim, że zaczynam gonić resztki snów o niebieskim skrzeniu, po lutym, który przecież być musiał, w tym nowym dla wszystkich czasie, jestem pewna, że właśnie tych trzech stanów mi trzeba.

| P R Z E B A C Z E N I E

Są jeszcze takie noce, gdy w głowie świta mi niewygodna prawda o tym, że przy silnym poczuciu sprawiedliwości łatwo wpaść w drobny żal, który pączkuje w zależności od nastrojów.

Żal o kontakty, które urwały się nagle, jak łańcuszek z nadgarstka. O filtry ludzkich wyobrażeń o tym, co się wydarzyło lub nie. O niesłuchanie i zapomnienie. O niesprawiedliwość.

Przebaczenie to mocne słowo. Może aż nazbyt, może nieadekwatne. Może wystarczy zwyczajnie odpuścić. Zaakceptować, że mamy swoje opowieści.

Podobno kilku osobom się udało i dobrze sobie radzą.

Ale też przebaczyć/odpuścić sobie. To ciągłe ustawianie się do pionu i to, że wstydzę się [sic!] własnego pisania. Błędy i niestosowności. Wbicie w kokon samokrytyki. I tę bierność, bo po co zawracać głowę światu swoim tekstem, zdjęciem, myślą, sobą…

| S P O K Ó J

Oprócz tatuażu i kilku blizn, noszę na swoim ciele wlepki: neurotyka, osoby wysoko wrażliwej, wreszcie – introwertyka. Ciężko mi się nie przejmować. Nie martwić. Przy natłoku bodźców, wpadam w panikę i zapominam oddychać. Rozbijam się o krawędzie rzeczy-wistości albo o drobiazgi. Czasem wydaje mi się, że wiszę na strzępku siebie, że już wystarczy. Zbieram palcem drobinki kawy z cerat i strzepuję nitkę z płaszcza, bo niekiedy wprowadzają drgania.

Na codzienność przeprosiłam się z matą do jogi.

Paradoksalnie, w sytuacjach granicznych do głosu dochodzi ta racjonalna część mnie (kompletnie zapominam o tym, że i taką posiadam). Pozwalam się sobie bać, pomartwić, a potem temu odejść. I czuję wewnętrzny spokój, zaufanie do siebie i swojej oceny sytuacji. I zawsze zaskakuje mnie, że mimo własnych ograniczeń, potrafię.

Momentami działam impulsywnie i chciałabym móc już, teraz i natychmiast. A jak się nie da to tupię nóżką i szukam dróg na skróty. Czasem do życia trzeba podejść na chłodno, usiąść na ławce i złapać równowagę. Rozwiązania pojawią się same, jak liście pchane przez wiatr. Czasem trzeba wziąć głęboki oddech i poczekać, aż płat czołowy wróci na swoje miejsce. Czasem niemal słyszę głos babci, że co nagle, to po diable. Tylko ja tego diabła ciągle mam w tęczówce oka.

| Ś W I A D O M O Ś Ć

Choćby tego diałba i własnych ograniczeń. Tego, że snujemy różne opowieści. Ale przede wszystkim siebie, swoich granic i przekonań – bo to one rządzą naszym światem, projektują naszą wizje rzeczywistości.

A ile z tych przekonań przejęliśmy od innych?

Wybierać to, co wzmacnia. Nie słuchać złych podszeptów i zasłyszanych opowieści.

Być świadomym tego, że niezależnie od uwarunkowań zewnętrznych, prawdziwą moc i siłę ma to, co nosisz we własnej głowie i w sercu.