W jednej chwili z oczu pociekły mi łzy, co zaskoczyło niemal tak samo, jak wiadomość, która je poprzedziła. Luke Perry nie żyje. Zaskoczyło, bo choć przez jakiś czas żyłam historią Dylana i Brendy, którzy uśmiechali się do mnie z plakatu z Bravo czy innego Popcornu powieszonego na ścianie, to przecież nieprzesadnie. Nie śledziłam kariery, jakąś wielką fanką nie byłam, zwyczajnie wyrosłam, jak ze spodni w kratkę, czarnej bluzy z kapturem i słuchania Smells Like Teen Spirit  w myśl zasady everyday Nirvana.