tyle z życia
W marcach chyba najbardziej lubię godzinę osiemnastą.
I ten moment przejścia.
Ten specyficzny zapach zmierzchu.
Ten moment, gdy zbliżający się wieczór różowieje zawstydzony tym, że on już tu, a latarnie dopiero powoli się rozgrzewają.
To godzinne niezgranie miejskiego oświetlenia ze zmiennością pór roku, gdy nie wiadomo, kto się spóźnił, a kto wystąpił przed szereg.
Lubię ten moment, gdy wszystko wokół już otrząsnęło się z zimy, ale jeszcze nie okryło wiosną. Gdy jemioła w konarach gołych drzew drży jak pompon smukłej cheerleaderki.
I to zdziwienie, gdy ni z tego, ni z owego, wierzby pchane podmuchem ciepłego wiatru szurają zielonymi sznurkami po ziemi, forsycja bije swą żółcią po oczach a białe i różowe kwiaty siedzą na gałęziach, jak gdyby nigdy nic i tylko pachną jak oszalałe.
Te wszystkie drzewa, które jesienią uznały produkcję chlorofilu za marnotrawstwo energii i zażółciły, zaczerwieniły się w tym postanowieniu, a potem opadły na zmęczone trawy, teraz odrastają przepełnione dobrą energią. Nowe źdźbła przebijają się przez grudy ciężkiej ziemi, wykorzystując tylko tyle energii ile im na to trzeba, tak by przez długie miesiące mogły cieszyć bose stopy biegające po nich, zakochane plecy rozłożone nad nimi, gilgotać piłkę turlającą się wzdłuż i wszerz.
Chciałabym tak dobrze zarządzać swoją energią, jak robią to rośliny. Bardzo.
Myślę, że osiągnęłabym wtedy jakiś wyższy poziom wtajemniczenia, skoro w gruncie (!) rzeczy wszystko jest energią.
Tłukłam mięso na kotlety i pomyślałam, że pieprzę.
Pieprzę chandry, złe nastroje, kłody pod nogami, wilcze doły, tory przeszkód i szkoły przetrwania.
Pieprzę napięte grafiki i presje płynące ze wszystkich stron świata.
Pieprzę stres i frustracje, zmęczenie i lenistwo. Niezdecydowanie i niedookreślenie.
Pieprzę to, że nie mam czasu na czytanie książek, tańczenie w środku dnia na bosaka, słuchanie muzyki na podłodze i na tysiąc innych spraw, których tak bardzo mi brakuje, żeby czuć się po prostu dobrze.
Myślę sobie, że dziś już jest wiosna, a w czwartek był Międzynarodowy Dzień Szczęścia i że jest fajnie.
I pieprzę to, że obiektywnie wcale dobrze nie jest, bo mam tryliardy powodów do szczęścia, takich dużych i takich całkiem małych, cudownych, moich, najlepszych, niewidzialnych z innych perspektyw, które też pieprzę.
Dlatego nie patrzę już na m-kowy, miesięczny szlaban na przedszkole, z powodu powracającej/niekończącej się infekcji na linii nos-ucho, jak na nie-wiadomo-jak-ciężki-problem, tylko jak na najfajniejszy dzień wagarowicza ever, który wyciśnie się do ostatniej kropli.
I choć miesiąc temu na samą myśl łzy stawały mi w oczach, to z uśmiechem czytam ostatnie zdanie służbowego maila: see you in Utrecht, bo naprawdę wierzę, że wreszcie zrozumiem to, co mam na końcu języka.
M-ka witała się wczoraj z drzewem. Chciała pod nim postać trzymając mnie za rękę. Wąchała jego kwiaty, tuliła pień i powiedziała: no cześć, wiosno.
I znów biorę przykład z mojej mądrej dziewczyny.
Cześć, wiosno. Tyle z ciebie będę miała, ile dobrej energii ci dam.
Jesteś w stanie tyle przyjąć?
12 komentarzy
espe
W marcu drzewa magicznie szepczą dzieciom do ucha i te żeby je lepiej słyszeć przytulają się do nich. Pierworodna ukochała sobie taką jedną brzózkę w okolicach Dworca Głównego Twojego miasta 🙂
P.S. Podoba mi się Twoja podłoga :*
Katie
Espe! Jesteś! 🙂 Czekałam na Ciebie jak na wiosnę 🙂
Bardzo mi się podoba postawa Zu 🙂 My z M-ka też tulimy drzewa 🙂
Podłogę będę zmieniać za jakiś czas 😉
espe
Jestem. Bywałam u Ciebie często, tyle że na paluszkach :* Umiejętność gubienia wszystkiego, czego podobno nie da się zgubić opanowałam do perfekcji (hasło) 😉 Podłoga mi się podoba bo jest Twoja 🙂
Katie
Trochę martwić się zaczęłam, czy u Ciebie wszystko gra. Mam nadzieję, że tak 🙂
Mi się coraz więcej rzeczy podoba, bo zaczynają być moje 😉
espe
Gra. Dźwięki nieco inne niż sądziłam, że będą najodpowiedniejsze, ale też jest przyjemnie 🙂
Katie
Takie niespodziewane, niektórzy nazywają magią 🙂
Eulalia Eleonorówna
Łaadne masz te drzewa tutaj! I bierz przykład, bierz. W końcu nikt się nie zna na cieszeniu się wiosną tak, jak dzieci. 😉
Katie
Po ostatnich wydarzeniach myślę sobie, że M-ka na wielu rzeczach zna się lepiej ode mnie. Zna ich istotę, którą mi przykryły jakieś dziwne znaczenia. Ergo, uczę się od M-ki na całej linii 😉
annajulia.blog.onet.pl
Lubię Cię taką pełną zadziwienia otaczającym światem, lubię Cię taką… pieprzącą to wszystko dookoła, co jest nie tak. Lubię Cię….
I ściskam w pasie. 🙂
Katie
Ja siebie też taką lubię 🙂 I Ciebie też 🙂
tanya
A ja lubię ten moment, w którym okazuje się, że budzę się, a tu już widno. Tego marca go przegapiłam, przez co któregoś dnia zerwałam się z paniczną myślą "zaspałam!".
Katie
Ostatnio mam takie wrażenie, że całkiem sporo w tym marcu i w kwietniu przegapiłam.